Gestapo po 1945 roku : kariery, konflikty, konteksty

Książka

W koszyku

oceń

Gestapo po 1945 roku : kariery, konflikty, konteksty / Klaus-Michael Mallmann, Andrej Angrick ; tłumaczyła Iwona Ewertowska-Klaja. - Wydanie 1. - Zakrzewo : Wydawnictwo Replika, 2018. - 458, [1] strona ; 21 cm.

(Sekrety Nazistów)

Autor

Mallmann Klaus-Michael (1948- ). Autor Angrick Andrej (1962- ). Autor Ewertowska-Klaja Iwona. Tłumacz

Forma i typ

Książki Literatura faktu, eseje, publicystyka

Temat

Gestapo Ludobójstwo Holokaust Niemcy

Gatunek

Biografia

zob. w.bibliotece.pl

Status dostępności:

Wypożyczalnia Kuślin

Są egzemplarze dostępne do wypożyczenia: sygn. 94(100) (1 egz.)

Strefa uwag:

Uwaga ogólna

Tytul oryginału: Gestapo nach 1945 : karrieren, konflikte, konstruktionen.

Uwaga dotycząca bibliografii

Indeksy.

Adnotacja wyjaśniająca lub analiza wskazująca

Co stało się z członkami zbrodniczej tajnej policji Gestapo po II wojnie światowej? Gestapo zlikwidowano w 1945 r., a jego zbrodnie zostały w pełni ujawnione przed światem. Jednak większość członków tajnej policji Hitlera przeżyła wojnę. Jak odnaleźli się i zachowywali w okresie powojennym? Jak potraktowało ich niemieckie społeczeństwo? Jaki obraz wytworzyło? Jak podchodziły do nich instytucje prawne? Czy ich zbrodnie doczekały się rzetelnego wyjaśnienia i osądzenia? Oto główne pytania stawiane przez autorów tej wielowątkowej książki. Piętnastu uznanych badaczy stara się na nie odpowiedzieć, opierając się na losach konkretnych członków Gestapo. Bazując na ich przykładach, autorzy wykazują pewne tendencje. Wskazują tych, którzy spokojnie funkcjonowali po wojnie w społeczeństwie, jak i tych, których więziono i po wyrokach zabito. W części pierwszej pojawiają się, m.in. Walter Rauff, Horst Kopkow, Ludwig Hahn czy Hans Schumacher. Część druga ukazuje sytuacje powojenne, uwarunkowania społeczne i polityczne, w których znaleźli się byli gestapowcy. Największy nacisk kładzie na niemożność wyegzekwowania odpowiedzialności, zwłaszcza od ludzi często powiązanych mocno z rożnymi instytucjami powojennymi. Tu też padają konkretne nazwiska: Otto Bradfisch czy Albert Rapp. Część trzecia dotyczy konsekwencji wchłonięcia członków Gestapo przez społeczeństwo oraz obrazów tej instytucji kreowanych w powszechnej świadomości, np. przez media.